گنجینه های ملی را بشناسیم

تاریخ ایران بدلیل دارا بودن تمدنی کهن و ارزنده همیشه زبانزد پژوهشگران و تاریخ نویسان بوده و هست. در این بین آثار گوناگون از بناهای زیبا و متمدن گرفته تا یادگارهایی از انسانهای مهربان و دلسوز موجودند که یادآور تمدنی پربار و شایسته فخر و بالندگیست. امروزه در وانفسای نفس گیری که از خیر سر دولتمردان اسلامی اهریمن پرور در ایرانزمین پدیدار شده است، شیطان حاکم، دگربار چنگ بر این گنجینه های ارزشمند فرهنگی ایران انداخته است تا با نابودی چند بنای تاریخی باقیمانده، فرهنگ سراپا کینه ای و بیمار خود را رنگی ببخشد ولی سردرگم از اینکه چرا هر چه می کند رخسارش رنگ پریده تر میشود
ولی در این میان دیشب صدای مهرآمیز و گرم شهبانوی ایران را گوش فرا دادیم که به شخصه یاد دارم و می بینم تمام زحماتی را که برای پیشرفت افزونتر ایرانزمین کشیده است و چگونه ملکه وار بر گرد فرزندان خود میسوزد. زمانیکه در راهروهای پرپیچ و خم موزه هنرهای معاصر تهران با شگفتی به آثار هنری گوشه کنار دنیا می نگریستم همیشه پرسشی داشتم که این آثار چگونه می توانند اینجا باشند در حالیکه این وارثان انقلاب اسلامی هزاران هزار از گنجینه های ایران را به تاراج برده اند. کدامین دست مهربان اینان را گرد هم آورده است تا من از آنچه که هستم و دیگران نیز، آگاه شوم. به خود آیم و اندکی سر در گریبانم فرو کرده و شرم دارم. یا آنجاکه چشم بر نمای زیبای مرکب از هنر سنتی با مدرن مسجدی واقع در میدان بیست و پنج شهریور تهران می دوزم و باز از خود می پرسم که چه بر سر ما آمده است، کجا بودیم و چه شدیم. به مجموعه کاخ سعد آباد که بنگری پرسشی مشابه گریبان را می چسبد و دهها شاهد دیگر که همه پاسخ میدهند، شهبانو فرح پهلوی، بزرگ بانوی ایران که شمع بود و میسوخت و همچنان نیز هست. عرق شرم بر پیشانیم سردی میکند و نفسم از بغض بند می آید اشک بر چشمانم حلقه میزند ولی نور امید آن بانو در دلم روشن است که اگر آرامگاه پدرمان کورش را به آب سرزمینمان بسپارند نه تنها فراموشمان نخواهد شد که چه بودیم و چه شدیم بلکه بیشتر از پیش به گذشته مان باز خواهیم گشت، چرا که در فرهنگ ایرانی آب نشان از روشنی است و شاید پدرمان بدین وسیله میخواهد دوباره فرزندانش را گرد هم آورد
کمیته نجات پاسارگاد و تمامی دلسوزان ایرانزمین، این فاجعه را تاب نیاورده و دست همگانی که به پیشینه خود وفادارند را مهربانانه می فشارد. آرامگاه کورش را در دلهایمان می سازیم گرمتر از پیش