شیفتگان شهرت = تشنگان قدرت

میشل فوکو می گوید: نقش روشنفکر این نیست که اراده سیاسی دیگران را شکل دهد، او باید با ایفای حرفه خاص خود، در شکل گیری آن، همچون یک شهروند شرکت کند
آشفتگی فرهنگی در کشورمان دلایل بسیاری دارد که اشاره بدان نیز از توان بدور است ولی موردی هست که بیش از همه مرا آزار داده و همیشه بوی خیانت آن نفسم را تنگ کرده است. در این بین کسانی پیدا شده اند که از آب گل آلود ماهی می گیرند و با نگاه عاقل اندر سفیه، خود را هنرمند جا زده و بنام هنر و در قالب شهرت بجای بازیگری در هنرهای نمایشی، بازیگردان سیاستهای دولتمردان شده اند. چنان با غرور از خود بنام هنرمند یاد میکنند که انگار جهان هنر نیازمند آنهاست. برای مشتی پول آلوده به سیاست نفرین شده، بر صحنه هنر وارد شده اند که اهداف پلید دولتمردان را بر اذهان مردم ساده نگر پیاده کنند. واقعیت جامعه را وارونه می نمایند و با خشونت سریالهای اسلامی، افکار پاک را مسموم می کنند
علی نصیریان، عزت الله انتظامی، داوود رشیدی، داریوش ارجمند، مهدی فخیم زاده و تمامی آنهایی که در سریالهای امامان و دهه فجر شرکت می کنند و بی هیچ پرسش و پاسخی یک تنه این کج روی ها را دامن می زنند، از این راه، سرمایه ای هنگفت به هم زده و در چاه شهرت و نادانی گرفتار آمده اند. جایزه های صد من یه غاز می برند و با باد غرور در سپهر هنر پرواز میکنند. اینان باید بدانند که روشنگری پیشه شان نیست و هنرمندان راستین این سرزمین کهن، روزی پرده از چهره ناپاکشان بر خواهند داشت و کوس رسوایی را در گوش ناشنوای آنها خواهند نواخت