IRAN nuclear

با توجه به شواهد و نحوه برخورد طرفين مذاكره در بحران هسته‌اى ايران و اصرار شفاف اعضاى شوراى امنيت در تعليق غنى‌سازى و انكار مقامات جمهورى اسلامى شكى نيست كه اين مذاكرات به بن‌بست رسيده‌اند. حال در اين پريود باقى مانده ديد جهانى نسبت به اين موضوع از شفافيت بيشترى برخوردار شده است و بنا بر تصميمات نهايى راهى جز اعمال قطعنامه‌ها و تحريمها نمانده است. حال در اين گام آخر آيا جمهورى اسلامى ميتواند برگهاى جديدى به اين بازى اضافه كند بدلايل مختلف بعيد است. نخست اينكه از شروع بازى تيم محكم و هماهنگى نداشته‌اند دوم اينكه قواعد و اصول بازى جهانى را مطالعه نكرده بودند. سوم اينكه بجاى پرداخت به تاكتيكهاى علمى فقط به قدرت بدنى تاكيد داشته‌اند. چهارم از روشها و ترفندهاى داورى نيز هيچ آگاهى نداشته‌اند و خلاصه اينكه به دقيقه آخر بازى رسيده‌اند و ديگر تمارض و وقت كشى سودى ندارد و تماشاچى‌ها دست از تشويق برداشته و استاديوم را ترك ميكنند. حال بازيكنان خسته و شكست خورده مانده‌اند و رختكن. تازه بعد از رختكن و ترك استاديوم مشكلات اصلى شروع ميشوند. اعمال تحريم و كنارگذارى از صحنه جهانى از يك سو و تشديد نارضايتيها و مشكلات داخلى از سوى ديگر همه وهمه اين كشور و مردمانش را بسوى برزخى روانه ميكند كه برگشت از آن غير ممكن است. حال در آن زمان صداهاى پراكنده و بى‌رمقى را ميشنويد كه عاجزانه بر سر خود مى‌كوبند و زمزمه ميكنند كه چرا سرگرم موضوعات فرعى چون آزادى و حقوق بشر شديم و از اين بلاى نهفته غافل. اى كاش نخست به آنچه كه جهان به ما هشدار ميداد توجه ميكرديم. اى كاش تروريسم را جدى‌تر ميگرفتيم اى كاش در ايراد گفتمانهاى مدنى و ايجاد جوامع مدنى تدبيرات روشن‌ترى اتخاذ ميكرديم. اى كاش در مقابل حريف از سلاح مشابه بهره ميگرفتيم در مقابل تيم حريف كه يكدست و آماده بودند ما نيز يونيفرم به تن ميكرديم و در نهايت تاريخ را دوباره و دوباره تكرار نميكرديم