گفتن یا نگفتن؟

تمامی تلاش و دسیسه این نظام که تا کنون خوب جواب داده است ایجاد رعب و وحشت از یک طرف و از سوی دیگر ایجاد جامعه ای غیر اکتیو و خنثی بوده است.پرسش اینست که چرا فقط قشر روشنفکر نویسنده و دانشگاهی زبان به اعتراض می گشایند.مگر این سرزمین بجز اینان اقشار دیگری ندارد.مگر به غیر از اینست که این قشر درصد بسیار ناچیز و ضعیفی از جامعه ایران است.چرا فقط نگاه مظلومان به دست این قشر است؟چرا پایین ترین امنیت متوجه اینان است؟ چرا در بازار و صنعت تعرفه ها اینقدر افسار گسیخته اند؟چرا اکثر کارمندان ادارات و بانکها یک شبه صاحب خودروی ملی و آپارتمان میشوند؟چرا قانون کپی رایت اجرا نمیشود؟بین مردم پرسه بزنید مگر نه اینست که این قشر را جدی نمیگیرند.اگر هم تعریف و تمجیدی در کار باشد به ظاهر است و برای دلخوشی. چرا نارضایتی مردم باید از زبان روشنفکر اعلام شود؟چرا کتک را روشنفکر باید بخورد و حلوا را بازاری و کارمند؟ چرا بازاری و کارمند از خود سلب مسولیت میکند؟بازاری و تولید کننده به فکر مردم نیستند به فکر کیسه های مردم و این سرزمین اند.چرا قدرت و همراهی در دست اینان است و قشر روشنفکر کتک خورند؟چرا اخیرا اینقدر در بوق اعتراض روشنفکر آنهم از نوع زنان میدمند؟قلم زدن علیه این حکومت چه دردی را دوا کرده است؟مگر به غیر از اینست که این مقالات و افکار فقط بین خود روشنفکران خرید و فروش میشود؟در حادثه میدان هفت تیر چه کسانی کتک خوردند و چه کسانی بهره بردند و چه مردمانی بیتفاوت با نیشخندی رد شدند؟نسبت مردم به نیروهای سرکوب کننده چقدر بود؟چرا هیچ عکس العملی نشان نمیدهند و چند قدم دورتر فراموش میکنند؟و چراهای بسیاری که جواب شان را به عهده شما می نهم